- эб
- [ايب]гуфт. муносиб, мувофиқ, сазовор, арзанда; ба эбаш… ба ҳадди эътидол; эб кардан саришта кардан; ба худ эб дидан ба худ муносиб донистан; ба эб омадан андаке дуруст шудан, мувофиқи ҳол шудан
Толковый словарь таджикского языка (в 2 томах). — Душанбе, НИИ языка и литературы им. Рудаки. Под редакцией Сайфиддина Назарзода. 2008.
